MEΤΑ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΟΥ ΓΥΘΕΙΟΥ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΤΑΎΓΕΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ.....
Αλήθεια. Ο κύριος και η κυρία Καραπαπά είναι οι μόνοι κάτοικοι της Κουμουστάς, του μεσαιωνικού χωριού στην άκρη του φαραγγιού του Ταΰγετου. Ενός χωριού που γνώρισε την μεγάλη ακμή του στα χρόνια του Βυζαντίου, έφτασε κάποια στιγμή να έχει δύο χιλιάδες κατοίκους, άρχισε να εγκαταλείπεται μετά την πτώση του Μυστρά κι ερήμωσε τελικά εντελώς λίγο πριν το τέλος του Εμφυλίου. Ενός χωριού πανέμορφου, γεμάτου λιθόκτιστα καλντερίμια που ανηφορίζουν περνώντας ανάμεσα σε πέτρινα σπίτια, μαρμάρινες βρύσες και βυζαντινά εκκλησάκια. Ενός χωριού που ερωτεύτηκαν δύο πεζοπόροι, ένας Έλληνας και μια Γαλλίδα, που περπατούσαν στα μονοπάτια του Ταΰγετου. Ο Δημήτρης και η Άννι.
Στέκομαι στο ξύλινο μπαλκονάκι τους που κρέμεται πάνω από το φαράγγι, και σκέφτομαι πως δε γίνεται να μην το ερωτευτείς αυτό το μέρος. Δε γίνεται να μην μείνεις με το στόμα ανοιχτό μπροστά σε τέτοια ομορφιά. Δεν γίνεται να μη σου περάσει, έστω στιγμιαία, από το μυαλό η σκέψη πως θα ήθελες να μείνεις για πάντα εδώ. Το αν θα το κάνεις πράξη εξαρτάται από το πόσο εύκολα μπορείς να απαρνηθείς όσα σου προσφέρει ο «πολιτισμός» –φωτισμένων δρόμων, ηλεκτρικών συσκευών που δεν σηκώνουν τα μικρά φωτοβολταϊκά σου και τηλεφώνων περιλαμβανομένων. Κι αν δεν τα καταφέρεις, δεν πειράζει πολύ. Μπορείς πάντα να επιστρέφεις. Η πόρτα τους, άλλωστε, είναι πάντα ανοιχτή.
Ένα φαράγγι μαγεμένο Το φαράγγι του Ανακώλου, ή απλά φαράγγι του Ταΰγετου όπως το λένε όλοι, είναι ενταγμένο στο Δίκτυο Natura 2000 ως περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, φιλοξενεί περί τα είκοσι διαφορετικά είδη βλάστησης που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο και αρκετά ενδημικά είδη πανίδας. Αυτά για την εγκυκλοπαιδική σας γνώση.
Εκείνο που θέλεις πραγματικά να διηγηθείς μετά από μια βόλτα σε αυτό που θα μπορούσε να είναι η καρδιά του βουνού είναι η συγκλονιστική ομορφιά του, τα γιγάντια βράχια του που μοιάζουν να υψώνονται ως τον ουρανό και συχνά πυκνά μπλέκονται σε περίεργους σχηματισμούς, λες και θέλουν να φτιάξουν μια στέγη για το φαράγγι, να μην περάσει το χιόνι από τις κορυφές και παγώσει το νερό που τρέχει συνεχώς και ποτίζει τα δέντρα.
Είναι, επίσης, οι άπειρες αποχρώσεις του πράσινου, που κάνουν το φαράγγι να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής: το πράσινο του πλατανιού, το πράσινο της δάφνης, το πράσινο της αγριοροδιάς. Είναι τα νερά του, που αναβλύζουν παντού, πότε με τη μορφή επιβλητικού καταρράκτη, πότε ορμητικού χειμάρρου και πότε γαλήνιου ρυακιού. Και είναι, τέλος, ο ουρανός, που ξεκινά εκεί που τελειώνουν τα βράχια, λες και κάποιος τον τοποθέτησε για στέγη στο φαράγγι, και που αν τύχει να είναι γαλανός κάνει την τέλεια αντίθεση με την συμφωνία του πράσινου.
Το φαράγγι του Ταΰγετου είναι από τα ελάχιστα μάλλον φαράγγια που είναι προσβάσιμα με αυτοκίνητο. Χαράς ευαγγέλια για τους λιγότερο αθλητικούς τύπους, που και πάλι –προειδοποιούμε– δεν θα καταφέρουν να αποφύγουν έστω και λίγη πεζοπορία προκειμένου να θαυμάσουν τα ωραιότερα σημεία. Ένας καταρράκτης, ένα ρυάκι, ένα ξέφωτο κάθε λίγα μέτρα σε παρασέρνουν να σταματήσεις για εξηκοστή φορά το αυτοκίνητο και να περπατήσεις για να φτάσεις όσο πιο κοντά τους γίνεται.
Τα μονοπάτια του Ταΰγετου
Η ευρύτερη περιοχή του Ταΰγετου είναι, χωρίς υπερβολή, παράδεισος για τους λάτρεις της πεζοπορίας –αρχάριους και έμπειρους. Περισσότερες από πέντε διαφορετικές διαδρομές, εκπληκτικά φυσικά τοπία και εξαιρετική σήμανση των μονοπατιών, την οποία έχει επιμεληθεί ο ΕΟΣ Σπάρτης, υπόσχονται φυσιολατρικές συγκινήσεις όποια κι αν είναι η φυσική σας κατάσταση.
Ένα από τα ευκολότερα, αλλά και πλέον φαντασμαγορικά μονοπάτια είναι εκείνο που ενώνει τον παραδοσιακό οικισμό της Κουμουστάς με την Μονή Γόλας, μέσα από το καταπράσινο φαράγγι της Λαρνακιάς, περνώντας πάνω από πέτρινα γεφυράκια, πλάι σε μικρούς, κρυστάλλινους καταρράκτες που σχηματίζουν φυσικές πισίνες –ναι, αν έρθετε καλοκαίρι θα βουτήξετε κιόλας. Το μονοπάτι ξεκινά από την πλατεία της Κουμουστάς, και καταλήγει στη Μονή Γόλας μετά από περίπου μία ώρα –αν δεν σταματάτε συνεχώς για να χαζεύετε το συγκλονιστικό τοπίο γύρω σας
