Προ αμνημονεύτων χρόνων τα είχα με ένα αγόρι για αρκετά χρόνια. Ήμασταν πολύ αγαπημένοι, αλλά ο ίδιος είχε τρομερά προβλήματα και θέματα με τον εαυτό του. Τσακωνόμασταν συχνά για μερικούς μήνες και προσπαθούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να είμαστε καλά. Τελικά, χωρίσαμε με τον χειρότερο τρόπο αφού αυτός αποφάσισε να με κερατώσει. Είχα χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, είχα εξοργιστεί και είχα πληγωθεί απίστευτα...
Κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα μουσικό φεστιβάλ στο εξωτερικό και τον πέτυχα μπροστά μου! Το ήξερα ότι θα ήταν κι αυτός εκεί, αλλά πόσες πιθανότητες υπάρχουν να πετύχεις τον πρώην σου σε ένα φεστιβάλ με χιλιάδες επισκέπτες; Απ' 'οτι φαίνεται πολλές γιατί όχι μόνο τον πέτυχα εκεί, αλλά τα τα ξαναμπλέξαμε για εκείνες τις μέρες. Το θέμα είναι ότι εγώ είχα ακόμα πολλή οργή μέσα μου και δεν ήξερα τι να κάνω για να ξεθυμάνω.
Τελικά, η λύση ήρθε μόνη της. Ανάμεσα σε άλλους, στο φεστιβάλ γνώρισα και έναν τύπο που μου άρεσε λίγο και καμιά φορά μιλούσαμε. Ανταλλάξαμε mail και γυρίσαμε στους τόπους μας –αυτός Παρίσι, εγώ Αθήνα. Κρατήσαμε μια επαφή και κάπου στην πορεία ανακάλυψα ότι ήταν μουσικοσυνθέτης. Συγκεκριμένα, ένα από τα κομμάτια του ήταν «το τραγούδι μας» με τον πρώην μου (που στο ενδιάμεσο είχαμε κόψει κάθε επαφή), πράγμα που μου προκάλεσε τρομερή έκπληξη και αποτελούσε κι αυτό απίστευτη σύμπτωση! Μου φαινόταν πολύ παράξενο όλο αυτό, αλλά δεν σταμάτησα να του μιλάω.
Μετά από λίγο καιρό μου είπε πως θα ερχόταν στην Αθήνα για μια δουλειά και μου ζήτησε να συναντηθούμε. Περιττό να σας πω ότι ο τύπος τελικά έμεινε σπίτι μου, κάτι που τελικά μάλλον αποτέλεσε την καλύτερη «εκδίκηση» για μένα. Και ας πάει στο διάολο το τραγούδι μας...
Αναστασία, 35
