Αν δεν καταθέτεις και την ψυχή σου σε αυτό που κάνεις και αν δεν σέβεσαι τους ανθρώπους που συμμετέχουν, δεν θα καταφέρεις τίποτα»
Ό, τι κι αν κάνει ο Σπύρος Σούλης το κάνει με την ψυχή του. Στην τελευταία του, μάλιστα, αποστολή στη Βάλμη Ηλείας αυτή η ψυχή ξεπέρασε τα όριά της.
Πώς μπορείς και δεν δακρύζεις, ειδικά τη στιγμή της παράδοσης του νέου σπιτιού; Δεν συγκινείσαι;
Φυσικά και συγκινούμαι. Απλώς ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να εκφράζει τη συγκίνησή του -ειδικά όταν αυτή προέρχεται από συναισθήματα χαράς. Εκείνη τη στιγμή εγώ παίρνω τεράστιες δόσεις ευτυχίας.
Με την ευτυχία δεν κλαίω. Τουλάχιστον όχι εύκολα. Με την οικογένεια Διαμαντοπούλου, βέβαια, ήταν τα πράγματα πιο δύσκολα. Σάστισα –θα το δείτε άλλωστε και στην εκπομπή–, τα έχασα με όλο αυτό που συνέβη. Όπως και να ’χει πάντως, εγώ είμαι ο εαυτός μου. Αυτό που μου βγαίνει, αυτό δείχνει και η κάμερα. Δεν κάνω υπερβολές για να χειραγωγήσω τον τηλεθεατή.
Οι επικριτές, πάντως, και της δικής σου ή άλλων ανάλογων εκπομπών που «διαχειρίζονται» ανθρώπινες ιστορίες καθημερινών ανθρώπων υποστηρίζουν πως –εν ολίγοις– σκοπός τους είναι τα δάκρυα, που φέρνουν τηλεθέαση.
Εγώ μπορώ να σου μιλήσω μόνο για τη δική μου εκπομπή. Εμείς, λοιπόν, δεν θα έπρεπε να έχουμε επιτυχία γιατί δεν έχουμε πολλά δάκρυα. Υπάρχει όμως μια οικογένεια που δακρύζει, χαίρεται, φωνάζει, εκφράζεται αυθόρμητα σε μια σημαντική της στιγμή – μιλάμε πάντα για τη στιγμή της παράδοσης του σπιτιού. Φαντάσου πως μπαίνουν σε ένα σπίτι, το οποίο ήταν η μεγάλη πληγή της ζωής τους. Φεύγουν διακοπές για πέντε μέρες και μετά γυρνούν στο σπίτι που πάντα ονειρεύονταν. Είναι δυνατόν να μην εκφραστούν;
Ναι, αλλά εκεί δεν στοχεύετε; Στη συγκίνηση;
Μα δεν βλέπει κανείς την εκπομπή για το κλάμα, για την ευτυχία τη βλέπει. Τον τηλεθεατή δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις. Δεν πά’ να κλαις από το πρωί μέχρι το βράδυ; Αν δεν καταθέτεις και την ψυχή σου σε αυτό που κάνεις και αν δεν σέβεσαι τους ανθρώπους που συμμετέχουν, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Υπάρχει όμως –και σε αυτό– μια λεπτή γραμμή που δεν πρέπει να ξεπεράσεις.
Έχεις διατηρήσει επαφή με τις οικογένειες που έχεις βοηθήσει στο παρελθόν μέσα από την εκπομπή σου;
Φυσικά. Καταρχήν τις θυμάμαι όλες τις οικογένειες και έχω κρατήσει επαφή με αρκετές από αυτές. Πολλές, μάλιστα, με έχουν προσκαλέσει να μου μαγειρέψουν. Είναι και το πρώτο που τους ζητάω όταν με ρωτάνε πώς να με ευχαριστήσουν. Μια και το ανέφερες, χτες το βράδυ μού έστειλε μήνυμα στο κινητό μια οικογένεια από το Περιστέρι. Μου έγραψαν πόσο χαίρονται ακόμα το υπέροχο σπίτι τους και ότι σε λίγους μήνες θα φέρουν στον κόσμο το τέταρτο παιδάκι τους.
Ο ανταγωνισμός σε ενδιαφέρει; Παρακολουθείς την εκπομπή της Σίσσυς Φειδά;
Καταρχήν, δεν ασχολούμαι με αυτά. Δεν είναι η ουσία του πράγματος. Δεν κάνω πρωινό για να κοιτάω τον ανταγωνισμό και να παρακολουθώ ποιους καλεσμένους έχουν οι «αντίπαλοι». Λίγο πολύ, πάντως, έχω παρακολουθήσει κάποιες από τις εκπομπές της, αλλά λίγα πράγματα. Από κει και πέρα, ειλικρινά σ’ το λέω, ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος.
Αν αύριο φύγεις από την τηλεόραση, πιστεύεις ότι θα έχεις κερδίσει καμιά αληθινή φιλία;
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι από το χώρο, άσχετα αν δουλεύουν μπροστά ή πίσω από τις κάμερες, που τους εκτιμώ και τους σέβομαι. Τώρα, η αληθινή φιλία είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο και σπάνιο. Πάντως, ναι, υπάρχουν δυο-τρεις άνθρωποι μέσα από τη δουλειά, τους οποίους αισθάνομαι πολύ κοντά μου και μπορώ να τους αποκαλέσω φίλους μου.
Το δικό σου «σπιτικό» πότε θα το φτιάξεις; Δεν θέλεις να κάνεις δικά σου παιδιά;
Αυτή την περίοδο ζω γι’ αυτό που κάνω και δεν θα ήθελα να είναι διαφορετική η ζωή μου. Σε αυτή τη φάση δεν νομίζω πως θα μπορούσα εύκολα να διαχειριστώ πολλά πράγματα μαζί. Αργότερα θα γίνει και αυτό.
Διάβασε περισσότερα στο Downtown που κυκλοφορεί.
